Lekker lachen
Dit kon niet misgaan.
Het was tijd om iets leuks te doen, samen. Er waren een paar nieuwe huurders bijgekomen op de freelancewerkplek, waaronder ik, en een voortvarende kantoorgenoot had daarom een lachcoach uitgenodigd.
Ik was in mijn nopjes met mijn keuze. Op een plek waar ze de lol inzien van iets ongemakkelijks als een gezamenlijke lachsessie, moesten ze wel gevoel voor humor hebben. Erna zouden we vast samen pizza eten en dronken worden en lachen om hoe gênant het was geweest, het sociale smeermiddel van ontluikende nieuwe werkvriendschappen. ‘Dit kan niet misgaan!’ zei ik alvast lachend tegen de organisator. Ze grinnikte vrolijk terug. Het bonden was begonnen.
Wel voelde ik me nog wat onwennig in deze groep. Ik voel me altijd onwennig in nieuwe groepen. Het probleem was dat ik hier ook echt graag bij wilde horen, wat mijn onwennigheid aanwakkerde. Mijn nieuwe collega’s waren slimme schrijvers, journalisten en podcastmakers. Mij vonden ze als copywriter en beginnend scenarioschrijver een sympathieke vreemde eend, geloof ik. Maar ik was op de goede weg. Ik kon uitleggen wat een btw-aangifte was en nam lekkere thee mee voor de gezamenlijke voorraad. Het zou niet lang meer duren voor ze me in de armen zouden sluiten. Een ander probleem was dat we deze sessie broodnuchter ingingen, direct na werk.
De lachcoach gaf iedereen een joviale hand, waarbij hij je nadrukkelijk in de ogen keek. Hij had, zoals te verwachten viel, een harde lach, die hij op onverwachte momenten liet schallen. Zoals nadat hij vertelde dat zijn partner overleden was, hahaha. Ik probeerde een blik te vangen van de organisator, maar zij was druk met organiseren.
We gingen in een kring zitten. De lachcoach begon zijn introductie. Dat lachen gezond is. Lachen relativeert. Lachen helpt je ontladen. We knikten. ’Eigenlijk is lachen spelen met pijn’, zei hij, waarna we zijn hele levensverhaal te horen kregen. Een verhaal dat de sfeer steeds verder drukte.
‘HAHAHAHA’ schalde de lachcoach ineens. Van zenuwen en schrik giechelden we mee. ‘En nu jullie’. Al huhuhuh-end gleed mijn blik langs de gezichten van mijn nieuwe kantoorgenoten. De verlegen exemplaren lachten zachtjes, ogen naar de grond. De lossere types namen het ervan. Niemand die mijn geamuseerde blik beantwoordde. We deden nog een imitatiespel in duo’s en iets met door elkaar lopen en plots stilhouden. Lachen bleek keihard werken.
Na afloop bleef de lachcoach hangen. Iemand moest heel erg huilen. Hij sprak haar, arm om haar heen, met bemoedigende oneliners toe. Ik realiseerde me dat ik me in een iets te persoonlijk moment bevond, maar kon met geen mogelijkheid onopvallend wegstappen. Dankbaar ging ik in op de vragen van een oud-kantoorgenoot, de enige in de groep die ik hierna dus niet meer zou zien. Mensen begonnen weg te druppelen, mijn hongerklop speelde op en niemand had nog zin in pizza. Met een halfbakken smoes pakte ook ik mijn jas en vertrok.
De volgende keer dat ik op kantoor was, hoorde ik dat de mannelijke helft na afloop wel samen bier had gedronken. Mijn grapje over doodslaand bier sloeg dood. Een maand later zei ik mijn huur op.
Hallo, Lizet hier.
Freelance creative en scenarioschrijver in Amsterdam. Ik help mensen en merken vooruit met een goed concept en spot-on copy - en werk intussen aan mijn eerste korte film.
Daarnaast wil ik mijn schrijfspieren blijven trainen. Als stok achter de deur doe ik dat in een nieuwsbrief. Werktitel: Mensenkijken. Leuk als je meeleest!